Met tijd en boterhammen

Ik had beter de TV uitgezet. Wat ik zie doet me huiveren. Donald Trump geeft zijn inauguratiespeech als president van de Verenigde Staten. De veranderingen die hij wil verwezenlijken, beloven niet veel goeds voor de wereld. Ook het andere nieuws is weinig opbeurend: de klimaatcrisis manifesteert zich steeds sterker. Branden, orkanen, overstromingen,… als we niet willen veranderen, dwingen de omstandigheden ons wel om dat toch te doen.  

Change by design or by disaster. Waarom is het zo moeilijk om dat eerste te doen? Waarom steken mensen liever de kop in het zand dan problemen proactief aan te pakken? Is change management op wereldschaal het antwoord? 

Bij Mermet Europe ronden we dit jaar een veranderingsproces af dat begon in 2020. Ook toen was Trump president. De coronacrisis woedde nog volop. Ik herinner me hoe we plots overspoeld werden door bestellingen. Heel wat mensen gebruikten de lockdown immers om zonwering te installeren. Onze Hunter Douglas screenweverijen Mermet in Frankrijk en Copaco en Helioscreen in België bereikten binnen de kortste keren hun maximale capaciteit. 

Dat een samenwerking efficiëntiewinst zou opleveren, was voor iedereen in de organisatie plots een evidentie, terwijl we daarvoor liever onafhankelijk bleven. In februari 2024 stelden we trots onze gezamenlijke binnencollectie voor en ons nieuwe overkoepelende merk: Mermet. 

Als ik het zo neerschrijf, lijkt het iets van niets. Alsof het niet schuurde en wrong, alsof dit zomaar een veranderingetje was dat we eventjes doorvoerden. Ik herinner me felle discussies, Babylonische spraakverwarringen en heel wat misverstanden. De werkcultuur bij Helioscreen was anders dan die bij Copaco en nog anders dan die bij Mermet. Tijdens het veelvuldige digitaal overleg spraken we Engels en Frans door elkaar met af en toe zelfs een streepje Spaans. 

Als je meestal communiceert via een computerscherm, heb je bovendien niet alle nuances mee. We gebruikten ook nog eens verschillende software en hadden geen gezamenlijk platform om zaken te delen. Er was niets dat ons bond. Behalve dat we dochters waren van Hunter Douglas en allemaal glasvezel screendoek weefden. Terugkijkend vraag ik me af hoe we het toch hebben klaargespeeld.

‘Met tijd en boterhammen’,” zeggen we in Vlaanderen. Met veel geduld dus en mildheid naar elkaar toe. En met heel veel collega’s die hun kop niet in het zand staken en oplossingen zochten. Zo mocht ik meewerken aan een viertalige interne nieuwsbrief voor alle werknemers. Die hoefde niet enkel serieuze informatie te bevatten. Humor is immers een ideaal smeermiddel om samenwerking te bevorderen. Dus gaven we elkaar tips over onze culturele eigenheden, favoriete recepten en gekste gezegdes. 

Dat het nieuwe merk Mermet zou heten, was ook niet evident. Ook ik was gehecht geraakt aan het merk Helioscreen waar ik al 15 jaar de marketing voor deed. Het alternatief zou overtuigend moeten zijn. Ons marketingbureau had dat gelukkig goed begrepen. Ik herinner me de zucht van verlichting die door de zaal ging toen ze ons de nieuwe look en feel van Mermet toonden. Het was een instant succes. 

Is daarmee de kous af? Helemaal niet: er zullen nog vele veranderingen volgen. Maar met een goede samenwerking, welwillendheid en een open dialoog, lukt het ons wel. 

Nu de rest van de wereld nog.

De Pen – Ann van Neer – Product & Communication Manager Mermet